اینکه آدم دل به خاک میبنده درسته! و چه سخته وقتی که بخوتی از این خاک دل بکنی. سختتر می شه وقتی که علت دقیق این دل بستن و دل کندن رو نمیدونی.

بعضی شهرها هست که وقتی اونجاییم یه جور احساس آرامشه واسمون، چهره آدمهاش همه آشنان، لهجه شیرینشون همیشه دلنشین، و هوای گرمش همواره دلچسب...

چه خوب میشد اگر دلبستگی هم اینجا بود...


*پی نوشت: یه سفر کوتاه به اهواز، و حالا قرار برگردم. یک راه بلند در پیش است و فرصتی برای فکر کردن.

اینجا هم آرامم، اینجا هم آشناست!

----------------------------------------

*پیام/اهواز*

بیستم یهمن ماه نود و یک